En Brocke osse von ere Hüserreie hät e chlises Engeli probiert, en riisige Pack vorwärts z schtoosse. Aber eso fescht, wie s met Hend ond Füess zerrt ond gschobe hät, s hät en ke Hoor bräät vom Fleck proocht. S hät wider ond wider Aalauf gnoo, isch em met ganzer Chraft aagjockt. Schliesslech hät s möse ufgee. Do sönd em Träänli d Bagge n aab gronne. Die Träänli sönd em of sis Chleidli gfalle ond sönd zo silberige Schternli worde.
S isch langsam uf d Wienachtszit zuegange. Fascht i jedem Huus im Appezellerland sönd Vorbereitige troff e worde. D Belüüchtige i de Schtrosse hönd hell gschtraalet, ond öberal isch Wienachtsmusig erklunge.
Do isch gad de Samichlaus met em Eseli vebiigloff e. «Au, du arms Engeli», hät er gsäät, «wa häsch denn du för en schwere Pack? Chomm, i helf der!»
Do hät s Engeli d Träänli tröchnet ond sich gfreut.
De Samichlaus hät d Ermel uegredlet. «Ho, ho rugg! – Z schwer», hät er gschtöönt ond sich de Schweiss vo de Schtirne gwüscht. S isch em nüd glunge, de Pack au no en Santimeter z verrotsche. «Waa zom Gugger häsch denn do dren?»
«Psst, e Gheimnis», hät s Engeli gfl üschteret.
«Au, da isch aber e schwers Gheimnis!»
«Gheimnis sönd all schwer, wenn mers elee träge mos», hät s Engeli gsüfzed.
«Wa mached mer jetzt?», hät de Samichlaus gfröged. «Alls uuspacke ond denn witerluege?»
«Aber wenn mer s uspacked, isch s ke Gheimnis mee!» S Engeli hät bedütigsvoll de Zägfi nger vors Muul ghebet und gfl üschteret: «S isch jo nüd ase, dass es gär niemer wesse dar. Isch ebe au mis ääge Wienachtsgheimnis.»
«Da wör häässe, da mächtig Gschenk da isch för dii selber?»
«Jo! Söt me nüd da schenke, wo em selber freut? Wäsch, i möcht ebe s allerliebscht ond s allerbescht Engeli se. Drom bin i scho lang bi Chend ond bi Erwachsene vebiigange ond ha mer gmerkt, wa s wünsched. Der ee hät sich e Huus gwünscht, der ander en Garte met eme Bomm, näbert en Auto, näbert anderscht e Musigaalaag. D Chend wünsched sich Handy, Computerschpiili, Autorennbaane, Flugzüügmodell, Legotääli, Bä beli, Kuscheltierli, Schminkgöfferli …!» Em Engeli isch fascht de Schnuuf usgange, ond wo de Samichlaus gfrööged hät: «Ond da häsch alls do dren?», hät s freudig gnickt.
«Nüd gäär alls, zom Tääl au Guetschii. Met all dene Sache möcht ii d Mensche glücklech mache! I freu mi em meischte of d Freud vo de Lüüt, wenn i s vetääle. Denn bin ii s allerliebscht ond s allerbescht Engeli. Isch da nüd e schös Gheimnis?»
Jetzt aber hät de Samichlaus e Wiili nochdenklech gschwege ond denn s Engeli aaglueged ond gsäd: «Es isch jo wörkli schö, as du d Mensche beschenke möchtisch. Aber bischt du wägedem s allerliebscht ond s allerbescht Engeli?»
«Sicher!» S Engeli hät freudig gnickt.
«Wäsch», hät de Samichlaus gsät ond met de Hand öber sin wisse Bart gschtriichelet. «I bringe nüd die Gschenk, wo sich alli wünsched. I bringe Mandarine, Nöss, Schoggelädli, ond glich hönd mi d Chend gern, sogär wenn i e Ruete bringe. Ofs Eseli freued si sich au, ond da träät de Sack!»
«Iiaahh!», hät s Eseli gmacht ond zor Beschtätigung e paar warmi rondi, weichi Ross, nee, Eselsbolle, of de gfroore Bode falle loo.
«Lueged emol min Pack!», hät s Engeli ganz ufgregt gruefe. «Er isch vill chlinner worde!»
«Da isch eso met de Gheimnis», hät de Samichlaus gsät, «wenn mer s näbertem vezellt, sönd s zmol nomme eso gross ond gad scho en Blätsch liechter.» Er hät de Schtrick, wo n er om de Buuch kaa hät, am Pack ond s ander End am Eseli feschtbonde. Z drette hönd s en langsam vörschi procht.
S Engeli hät Richtig Waldrand zääget ond vezellt, wie dei de Maa ond d Frau sich set Joore e neus Hüsli wösched. «Die weered gad e Tänzli mache vor Freud, wenn i ene de Guetschii bringe!»
Aber wie hönd die drüü gschtuunet, wo schtatt de baufällige Bretterbude e nigelnagelneus Hüsli dei gschtande isch. Sogär s Eseli hät fassigslos de Chopf gschöttlet. Dörs Fenschter hönd s de Maa ond d Frau bim Obedesse gsea.
«I bi z schpoot! Eren Wunsch isch scho erfüllt worde.» S Engeli hät e Tränli falle loo, ond scho hät
e Schternli mee aa sim Chleidli
gschimmeret.
Si hönd eri Fracht wiitergschleipft ond sönd zom Maa choo, wo so gern en grosse Garte kaa het. Scho vo Wiitem hönd s belüüch teti Bömmli gse, e künschtlechs Renntier ond en Wienachtsmaa. I em Tääl vom Garte isch e Triibhuus gschtande, im ene andere en Alpegarte. Zmitztdren hät en Schpringbronne plätscheret. Drof obe isch e Frauefi gur os Marmor gschtande.
S Engeli hät an Sack met de Erde denkt, as Päckli met Bluemsoome ond as Gartezwergli, wo s debii kaa hät, zom dem Maa e Freud z mache. S hät sich gad e chli gschämmed.
Im nöchschte Huus isch die Frau dehääm gse, wo sich en Auto gwööscht hät. Damol mos d Öberraschig groote! Aber ojee: Of em Parkplatz isch e rassigs rots Schportauto gschtande, ond d Frau im Pelzmantel ond e me lange Obedkleid isch iigschtege ond abgfaare. Si hät die Bsuecher, wo zo ere hönd wele, nüd emol aaglueget.
Scho wider z schpoot! S Engeli hät e paar Tränli falle loo, ond au die sönd zo Schternli worde.
Wiiter sönd s met erer schwere Fracht, hönd dör d Fenschter i d Hüser ie glueget. Si hönd gsea, wie d Chend gschpilt hönd. All daa, wo s vor eme Joor gwöscht hönd, hönd s scho kaa. Gwössni Sache sönd scho nomme Mode gsi ond achtlos i me n Egge glege.
«I cha nomme», hät s Engeli gschtöönt ond isch in Schnee ie gsässe. «I bi för alls z schpoot. D Mensche hönd sich erni Wünsch selber erfüllt. Uus isch de Tromm, s allerbescht ond s allerliebscht Engeli z se.» De ganz chlii Körper samt de Flögeli hät s gad gschöttlet.
De Samichlaus hät s tröschted: «Chomm, zääg, wa d bi der hesch. Mer leered emol alls uus.» Of eme grosse Platz hönd s aagfange uuspacke. Biitti, wa isch do alls vörechoo: e Gitarre, e Velo, e Kickboard, en Tisch, e Babeschtobe, e Bild, e Kafi maschine, en Polschterschtuel ond viles mee. Wo alls em Bode uusbräätet gse isch ond sich s ganz Gheimnis glöftet hät, sönd die Sache chlinner ond chlinner worde. Chlii wie Miniaturschpilzüüg.
«So», hät de Samichlaus gschmunzled, «sobald mer e Sach off eläät ond ordnet, bruucht si weniger Platz, sei s e Gheimnis oder näbes anders. Ond jetzt chasch dini Gschenkli ellee träge. S Eseli ond ii mönd wiiter. Leb wool ond denk draa: S bruucht nüd all grossi Gschenk zom d Mensche glücklich mache. Schöni Wienachtsziit!» Au s Eseli hät sich met eme «Iiaahh» verabschidet.
«Danke», hät s Engeli gruefe ond da, wo öbrigblebe isch, in Sack gnoo, au e Paar Hendsche, e warmi Zipfelchappe ond en Schtee, wo bläulech gschimmeret hät. De Schtee, en richtige Wunderschtee, hät s emol im Sand gfonde gha. Villicht hät en d Maria of de Flucht noch Ägypten veloore oder en vo de drüü Weise os em Morgeland, wo sich ufgmacht händ, em Schtern z folge. Wie liecht s em Engli worde n isch!
«I chaa fl üüge», hät s gjuuchzet, «wider richtig fl üüge. Met dem schwere Gwicht ha n i s jo nomme chönne.» S hät vom Bode abghobe, isch öber d Hüser gschwebt, hät i Chenderzimmer iegüggslet ond näbes os sim Säckli falle loo.
Ame Schtrosserand nebed ere Cherche isch en alte Bettler gsesse. Met schtiif gfrorne Finger hät er en Örgeli dreit. Sini Ohre sönd blau gse vor Chelti. S Engeli hät em d Zipfelchappe ond d Hendsche anegläät ond hät sich gfreut a de Freud vom Bettler.
D Veschperglogge hönd aagfange lüüte. S Engeli isch i d Cherche ie ond of en Bank gsässe. S isch ellee gse. Vorne nebed em Altar hät en alti Frau e Cherzli aazönt. Si hät leesli vor sich heegschwätzt ond em Engeli fründli zuegnickt, wo zmol nebed ere gschtande isch.
«Gott sei Dank», hät si gsäd, «jetzt isch mer liechter oms Herz. Gad han i i Gedanke met enere Verwandte, wo n i lang met ere im Oofrede gse bi, Frede gmacht!»
S Engeli hät interessiert zuegloset, wa die Frau vezellt hät, ond zmol hät es sich gfröget, wa enard d Botschaft wär, wo s vom Himmel of d Erde abebringe söt. Dass d Mensche de Natur ond jedere Kreatur sölled Sorg träge, niemert verachte, sich selber ond anderi gern haa! Wenn me da beachte wör, chiem de Frede vo selber! Bi dem Gedanke sönd em Engeli Freudeträänli choo. Au die sönd zo lüüchtende Schternli worde.
Wiit hät s d Flögli ufgschpannt. Wo s Mensche gsäe hät, wo e Lascht träged, isch es ane. En Blick, en liebe Gedanke, ond scho hönd di Schwerbeladne eren Pack abgschtellt und sogär de Muet kaa driizluege! Zmol sönd d Mensche, ooni das gwesst hönd wärom, fröhlicher ond fröhlicher worde. S isch Adventszit, Wienachtszit.
Bi eme Huus vor em Fenschter isch e chliises Chrippli gschtande. Döt hät s Engeli uusgruebed. Dör d Schiibe hät s zwää Chend gsäe. S Büebli hät use glueged: «Gell, de Papi ond i hönd e schös Chrippli gmacht: Maria, Josef, s JesusChend, Hirte, Schöfl i. Aber mer hönd näbes vegesse!»
«Waa?»
«Mer hönd ke Engeli!»
«Ke Engeli? Moll, dei setzt ees», hät s Schwöschterli gruefe, «ganz e richtigs!»
«Wo?»
«Psst, schtill, sös fl üügt s devoo!»
D Gööfl i hönd d Nase a d Fenschterschiibe drockt. Vor Schreck hät ösers Engeli de Wunderschtee keie loo ond e paar Schternli vo sim Chleidli.
«S fl üügt devoo!», hönd d Chend gruefe: «Danke! Du bisch s allerbescht ond s allerliebscht Engeli! Jetz wessed mer, das s eu wirkli get!»
Öberglücklech isch s Engeli em Himmel zue. Isch da en schöne Abschluss gse met dene Chend.
S hät no gsea, wie si sich öber d Schternli gfreut hönd ond öber de Wunderschtää nebed em Chrippli. S hät nomol noedenkt, was alls erlebt hät i dere Zit of de Erde. Zerscht isch em de gross Pack met de vile Gschenk in Sii cho, wo so schwer gse isch. Denn hät s a d Hilf vom Samichlaus ond em Eseli denkt. A d Freud, wo s hät döre erlebe met de Mensche. S hät au a d Enttüschige denkt, aber die hät s gad wider vegesse. S hät a di vile Gheimnis denkt. A Gheimnis, wo d Mensche vebitteret, wils niemerem chöned devoo vezelle ond wo dromm wie e schweri Lascht anene hanged. A Gheimnis, wo ooglöst blibed ond Angscht mached. Aber au a Gheimnis, wo glücklech mached, wo d Fantasie ond d Kreativität zom Blüee bringed. Em meischte gfreut hät sich s Engeli öber da wonderbar Gheimnis, das sich sini Träänli hönd chöne i Schternli vewandle!
Der Text ist dem soeben im Appenzeller Verlag erschienenen Büchlein «Appenzeller Weihnachtsgeschichten» von Esther Ferrari entnommen. Esther Ferrari
Esther Ferrari: Appenzeller Weihnachtsgeschichten
Appenzeller Verlag
Schwellbrunn
112 Seiten, Fr. 24.–
ISBN 978-3-85 882-839-2